در متن اين بررسي آمده است: در حالي كه دور تعيين‌كننده مذاكرات هسته‌اي در لوزان سوئيس در جريان است و تا چند روز ديگر روشن خواهد شد كه آيا طرفين در مسير نهايي كردن يك توافق جامع هستند يا خير، يكي از روزنامه‌هاي صبح تهران كه چند روز پيش رسيدن به توافق را محال دانسته بود، در تيتر اول امروز خود به اندازه «دو نقطه» واقعيت را تحريف كرده است.
به گزارش تابناك، با نزديك شدن به آخرين روزهاي مذاكرات هسته‌اي در سال 1393، مواضع روزنامه كيهان به عنوان يكي از اصلي‌ترين منتقدان مذاكرات به نحو قابل توجهي با مواضع ديگر روزنامه‌ها تفاوت پيدا كرده است.
اين روزنامه روز شنبه در سرمقاله خود، رسيدن به يك توافق جامع را محال دانست و در مقابل گزينه‌هايي مانند بستن تنگه هرمز و يا قطع همكاري در بخش خودرو با طرف‌هاي اروپايي را پيشنهاد كرد.
حسين شريعتمداري مدير مسئول كيهان در اين باره نوشته بود كه: شايد كساني اين نگاه را «بدبينانه» تلقي كنند ولي همه شواهد و نشانه‌هاي موجود حكايت از آن دارند كه نگاهي «واقع‌بينانه» است و آن، اينكه چالش هسته‌اي كشورمان با حريف «نقطه پايان» ندارد و رسيدن به توافقي كه در آن حق ايران اسلامي به رسميت شناخته شده باشد، «ناممكن» و «محال» است.
چرا كه چالش هسته‌اي يازده ساله با 5+1 و پيش از آن با تروئيكاي اروپايي فقط تابلوي هسته‌اي دارد ولي ماهيت و موضوع آن «هسته‌اي» نيست.
آمريكا چالش هسته‌اي را بهانه‌اي براي تحريم‌ها مي‌داند و تحريم‌ها را «كارآمد‌ترين حربه»! براي مقابله با پيشرفت و جهان‌شمولي ايران اسلامي تلقي مي‌كند. حالا اگر دشمني آمريكا با موجوديت جمهوري اسلامي ايران را هم به صورت مسأله اضافه كنيم، نتيجه مي‌گيريم كه از نگاه آمريكا و متحدانش چالش هسته‌اي ادامه درگيري‌هاي سي و چند ساله و از جمله، صحنه ديگري از جنگ 8 ساله است.
بنابراين، «لغو تحريم‌ها» كه در مذاكرات هسته‌اي دنبال مي‌كنيم، مانند آن است كه از حريف انتظار داشته باشيم در ميدان جنگ با ايران اسلامي، كارآمد‌ترين اسلحه خود را زمين بگذارد! و بديهي است كه نگذاشته و نمي‌گذارد. كساني كه از مذاكرات هسته‌اي نتيجه ديگري را انتظار دارند، جغرافياي مذاكرات را آن گونه كه واقعاً هست نمي‌بينند و به جاي آنكه با نگاه به «شناسنامه مذاكرات» كه «غير هسته‌اي» است، مسير حركت خود را تنظيم كنند، به «تابلوي مذاكرات» كه آدرسي غلط مي‌دهد چشم دوخته‌اند.
اين اظهار نظر كيهان با واكنش‌هايي مواجه شد و از جمله حسام‌الدين آشنا مشاور رئيس جمهور در پاسخ از شريعتمداري خواست كه مراحل بعدي سناريوي پيشنهادي خود را نيز ارائه كند.
آشنا از جمله نوشته بود كه: «مي خواستم متواضعانه از ايشان بپرسم پس از اينكه ايران بدستور ايشان تنگه را بست، چه واكنشي را از طرف خريداران اروپايي و صادر كنندگان نفت در خليج فارس پيش بيني مي كنند و در مقابله با آن واكنش ها، از طرف ايران چه عكس العملي را در اولويت تدبير خود قرار مي دهند؟ پس از يك دوره رفت و برگشت از اقدامات مخاصمه آميز يا تنش زا چه وضعيتي را در ميان همسايگان، در منطقه و در سطح بين المللي پيش بيني مي كنند؟ در مواجهه با عواقب احتمالي و آن پيش بيني ها، چه پيش گيري هايي را مد نظر دارند؟ سرمقاله هاي بعدي مي تواند راه گشا باشد.»
يكي ديگر از مواضع خاص كيهان در موضوع هسته‌اي در تيتر اول دوشنبه كيهان اتفاق افتاد. تيتر اول دوشنبه كيهان «اوباما: انتظار از تعليق 10 ساله تغيير ساختار ايران است» است.
اما نه فقط مراجعه به روزنامه آمريكايي نيويورك تايمز بلكه حتي مراجعه به متن خبر كيهان نيز نشان مي‌دهد كه اوباما چنين سخني را بر زبان نياورده است. در واقع دولت اوباما آن قدر به توافق هسته‌اي با ايران نياز دارد كه در چنين موقعيت حساسي چنين سخن خيره‌سرانه‌اي را در باره ايران بر زبان نياورد.
در متن تحليلي كه روزنامه آمريكايي نيويورك تايمز در باره آخرين موانع رسيدن به يك توافق هسته‌اي منتشر كرده است، آمده: «مدت زمان اجراي توافق هرچقدر باشد چالش اصلي كه جان كري بايد بر آن فائق آيد اين است كه پس از انقضاي تاريخ آن ايران همانند ژاپن و برزيل همچنان زيرساخت هاي لازم براي توليد هر ميزان مواد هسته اي را كه بخواهد در اختيار خواهد داشت. دولت اوباما معتقد است تا آن زمان يك حكومت متفاوت يا دست كم همراه تر در ايران روي كار خواهد آمد.»
اين واقعيت كه بسياري در امريكا و حتي در دولت اوباما به دنبال تغيير نظام در ايران و يا حداقل تغيير رفتار نظام در ايران هستند، ترديدي وجود ندارد ولي آن چه را كه كيهان در تيتر اول خود به نقل از رئيس‌جمهور آمريكا منتشر كرده است، گستاخانه‌تر از آن است كه اوباما فعلا جسارت بر زبان آوردن آن را داشته باشد.
تمام**
تهران - ايرنا - تابناك در مطلبي با عنوان «كيهاني‌ترين دروغ سال درباره مذاكرات!+ تصوير) تيتر اصلي امروز (دوشنبه) روزنامه كيهان و تطابق آن را با اصل مطلب همين منبع و همچنين روزنامه آمريكايي نيويورك تايمز به عنوان منبع اصلي بررسي كرده است.