به گزارش ايرنا، وقتي كيسه هاي پلاستيكي كه به طور عمده از ˈپليمرˈ توليد شده، وارد زندگي شد، ابداع اين محصول تازه صنعت را كه خريدهاي روزمره را آسان كرده به تماشا نشستيم و نمي دانستيم كه با اين ابداع جديد، محيط زيست و زندگي خود و آيندگان را در معرض آسيب جدي قرار داده ايم.

بررسي ديدگاه زيست محيطي اسلام، بيانگر آن است كه در آموزه هاي ديني، پرهيز از اسراف، تاكيد در بهره برداري بهينه از منابع، گسترش منابع طبيعي تجديد پذير، ايجاد انگيزه هاي دروني براي حفظ عوامل زيست محيطي و رعايت بهداشت محيط مورد تاكيد است.

دستورهاي اسلام و توصيه هاي حضرت رسول اكرم صلي الله عليه وآله، مسلمانان را بر آن مي دارد تا با احترام به طبيعت و عوامل زيست محيطي و رعايت حقوق آنها، رشد و تعالي خويش را رقم بزنند.

از سوي ديگر، بسياري از آيات قرآن وقتي كه درباره آب، خاك، باد و ديگر عوامل زيست محيطي بحث مي كنند، ضمن بيان منافع مادي اين عوامل، از آنها به مثابه آيه اي كه آدمي را از فيزيك به سمت متافيزيك سوق مي دهد، ياد كرده است.

بر اساس اصل 50 قانون اساسي جمهوري اسلامي ايران، حفاظت محيط زيست كه نسل امروز و نسل هاي بعد بايد در آن حيات اجتماعي رو به رشدي داشته باشند، وظيفه عمومي تلقي مي شود.

از اين رو فعاليت هاي اقتصادي و غير آن كه با آلودگي محيط زيست يا تخريب غيرقابل جبران آن ملازمه پيدا كند، ممنوع است.

براساس يافته هاي علمي، بين ۵۰ تا ۳۰۰ سال زمان نياز است تا نيمي از مواد پليمري مورد استفاده در كيسه هاي پلاستيكي كه از تركيبات پليمري سبك ساخته مي شود، به چرخه طبيعت بازگردد.

از آنجا كه ريزپلاستيك ها، تخريب پذير نيستند، سال هاي طولاني در محيط زيست باقي مانده و هنگامي كه در رسوب گرفتار مي شوند طول عمر آنها به چندين دهه افزايش مي يابد.

پاكسازي آلودگي روندي دشوار و پر هزينه محسوب مي شود و با درك عمق فاجعه اي كه در آينده اي نه چندان دور به وقوع مي پيوندد، لازم است براي نجات نسل خود و تامين زندگي آيندگان چاره اي بينديشيم.

حفظ منابع طبيعي در قرآن و سخن بزرگان دين، فراوان و باتاكيد نام برده شده است و پيامبر اكرم صلي الله عيله و آله و سلم نيز شكستن شاخه درهتي را به منزله شكستن بال فرشتگان مي دانند.

درست است كه بايد از نوروز و تعطيلات نوروزي استفاده كرد و براي طراوت روح، از بهار و روزهاي بهاري بهره برد ولي يادمان باشد كه حفظ منابع طبيعي در اولويت قرار دارد.

خود را در طبيعت ميهمان و نه صاحبخانه بدانيم و طبيعت را همان‌گونه كه هست بپذيريم و چهره طراوت‌بخش آن‌را دست‌كاري نكنيم.

براي اينكه ديگران نيز بتوانند از جاذبه هاي طبيعي استفاده كنند، حتي الامكان زباله توليد نكنيم و اگر زباله اي توليد شد، زباله ها را در طبيعت رها نكينم.

يادمان باشد، شكرگزاري نعمت هاي خداوند، فزوني نعمت را به همراه دارد.

547/