#
بغداد، ایرنا: 15 آبان 1382 برابر با ششم نوامبر 2003
مردان و زنان میانسال در میدان جشن های بغداد نگاه ها را به آسمان
دوخته اند و این بار در چشمانشان نه اضطراب و دلهره که امیدواری موج می زند
و آنچه را می بینند نه جنگنده ها و بمب افکن ها که بادبادک های رنگارنک است.
درهمه نگاه های آسمانی آنها، حلقه های اشک شوق در کاسه چشمان موج می زند
و گاه طیفی سرخ، سفید، آبی و سبز از بادبادک ها در میان اشک ها می دود و
امروز آسمان بغداد عرصه این هواپیماهای کاغذی شده است.
35 سال این مردان و زنان در آسمان عراق جز غرش هراسناک جنگنده ها و
بمب افکن ها چیزی نشنیده و ندیده اند و تمام کودکی آنها در غریو وحشتناک آن
غول های آهنی طی شد.
گویا بادبادک های کاغذی 40 کودک و نوجوان بغدادی بعدازظهر پنجشنبه در
"ساحه الاحتفالات" ریشخندی بزرک به تفکر و اندیشه های مقبور صدامی است که
بی هیچ دلیل موجهی بیش از سه دهه بمب و موشک ها را علیه بشریت بی گناه پرواز
داد.
"ساحه الاحتفالات" یا میدان جشن ها، روزگاری تنها جایگاه رژه نیروها و
گروه های فدایی صدام و پرواز پرنده های آهنی جنک و خونریزی آنها بر فراز
مجسمه معروف دو دستی که شمشیر به دست گرفته اند، بود.
"سکینه" بانوی چهل ساله ی بغدادی،دختر12 ساله اش "سهله"را آسوده خاطر در
میان هیاهوی کودکان هم سن و سالش ترک می کند و احساساتش را درباره نخستین
جشن واقعی بادبادک ها بروز می دهد.
"وقتی پرواز بادبادک ها را توسط کودکان دراین پارک زیبا مشاهده کردم
برای نخستین بار در زندگی با تمام وجود احساس کردم که شبح مخوف جنک از
آسمان عراق پاک شده و دیگر این آسمان صاف، آلوده غرش هواپیماها نخواهد
شد."
وقتی از او درباره حضور نیروهای اشغالگر سوال شد با اطمینان پاسخ داد:
"بادبادک های کودکان عراق، پیام روشن زندگی تازه در این کشور است و این
مردم هرگز جز حاکمیت خود، حاکمیت هیچ گروه خارجی را نخواهند پذیرفت."
سهله دختر سکینه شادان و غرق شادی های کودکانه،دنبال بادبادکش این طرف
و آن طرف می دود،وقتی که از او سوال شد آیا می داند چرا این جشن برگزار شده
با پاسخی فراتر از سن و سالش می گوید:"آری، ما کودکان عراق می خواهیم
بگوییم، صدام تمام شد."
سهله می گوید:"ما کودکان می خواستیم با حضور خود در این آیین،درجشن بزرک
پیروزی ملت عراق بر طاغوت زمان شرکت کنیم و در کنار آنها در دوره جدید
بازسازی و پیشرفت، حضور خود را اعلام کنیم."
نظر او را درباره آمریکایی ها می پرسیدیم و اینگونه پاسخ می دهد:"این جشن
با هماهنگی نیروهای اشغالگر آمریکا برگزار شده اما حضور ما در آن به معنی
دوست داشتن آمریکایی ها نیست ،بلکه ما درهر جشن و مناسبت می خواهیم شرکت
کنیم تا عرصه را برای دیگران خالی نگذاریم."
شیرین زبانی سهله با"نگاه کن !نگاه کن !"عدنان 10 ساله قطع می شود که
می خواهد به ویراژهای بادبادکش در هوا نگاه کنیم و با صداهای عجیب و غریبی
که به قول خودش شبیه هواپیماست توجهمان را به آسمان جلب می کند.
ذهن او هنوز از آوای توپ و تانک و موشک پر است و این در سر و صداهایش
پیدا است.
تعدادی از نیروهای آمریکایی با حرکت های تبلیغاتی که در عراق تکراری
مشمئزکننده پیدا کرده گاهی به کودکان نزدیک می شوند و در کوتاه و بلند
کردن نخ بادبادک های آنها دخالت می کنند.
هیچ کس به آنها اعتراضی ندارد، اما کافی است در تاکسی یا اتوبوس سوار
باشی و یک کاروان از تانک ها و نفربرهای آمریکا از کنارت بگذرد،آن گاه
زمزمه های اعتراض به حضور اجنبی بلند می شود.
آسمان "ساحه الاحتفالات" هرچند پر از پرواز بادباک های کاغذی است اما این
پایان پرواز پرنده های آهنین نیست و کمی آن طرف تر درعرصه وسیع تری از آسمان
بالگردهای"شنوک" آمریکا جولان می دهند.
آنجا "قصرکنفرانس ها"و مقر نیروهای آمریکا و چندصد متر پایین تر"پل
برمر" حاکم غیرنظامی آمریکا در یکی از کاخ های صدام سکونت یافته است و برای
حفاظت از وی، دو بالگرد شنوک شبانه روز بر فراز آن پرواز می کنند.
جشن بادبادک ها با هدف رساندن پیام صلح و دوستی کودکان عراق به کودکان
جهان روز پنجشنبه با حضور تعدادی از کودکان دختر و پسر مدارس ابتدایی
بغداد برگزار شد.
این مراسم مورد توجه بسیاری از خبرنگاران داخلی و خارجی عراق قرار
گرفت.
226